I'm sick of people hurting me. I am sick of letting people get close to me. I've told you I was fragile, I told you I am broken. I told you I don't want you in my life cuz you're upsetting me. Yet you forced me in. There I was, with all my vulnerability, with all my love, ready to give it to you. I hate being used. I hate that you used me. I am sick of people not having feelings. I am sick of having to deal with everything all alone. I am sick of the betrayals. I am sick of the expectations. I am tired. I hate that my dad is not a phone call away. I haven't seen his face in months, close to half a year. I hated that I had to say goodbye without knowing when I will ever see him again. I hate this time difference. I hate not having my family next to me. But I love why I am here. I love my dreams. I love it that I am courageous enough to leave all the things mattered to me behind, and follow those dreams. It's harder than I thought. Coming here, all by myself. Fighting for life. Fighting so they can give me a chance to have a life. There's too much pain. There has been so much pain. There will be so much more pain. I know I will accomplish a lot. But what will take from me in return? All the memories I could have had with my family, One last car drive with my dad, one last conversation with my mom, one last hug. I don't know. All I know is I will get better. I will only get stronger. I am sorry. But I came here to change people's lives. I will make the world a better place. I will help those in need, I will put those who are guilty behind bars. I will cut off pieces of me so others can live.

I have to stop myself from feeding off of hatred. Please learn to differentiate; being a fool or keeping your moral values. Please don't stop being the good person you are. Keep that same golden heart, but don't let people fool you. You have so much more to learn. It's a path full of broken glass pieces. There will be tears, blood, pain, maybe even death of a close one. But know this, you will get to the end of that path. A stronger woman who won't take anyone's bullshit, a judge who is just, a Muslim with strong beliefs. After all, you are only 19. I believe in you more than anyone.

Bazen yine o araba yolculugu yaptigimiz gunlere donmek istiyorum. Senin avucunu acip elini uzattigin benim de elini siktiktan sonra senin elimi optugun gunlere. Arabada yaptigimiz kucuk sohbetlere. Kis bahcesine donmek istiyorum bazen, tek yaptigimiz sey oturup televizyon izlemek olsa bile. Goztepedeki eve donmek istiyorum ama en cokta. Kendimi ilk o evde bildim ben, hatirladigim her duygu her ani ilk o eve ait. Cok mutevazi ve sade yasiyorduk, ama mutluyduk. Biliyorsun en buyuk hayallerimden biri cok zengin olursam o evi almak. Ama bazen gecmisi geride birakmak gerekiyor. Cok takili kaliyoruz, sinirleniyoruz ve geri donmek istiyoruz o zamanlara. Her seyin basit oldugu, tek derdimin okuldan eve gelip odev yapmak oldugu zamanlari ozluyorum. Ayni zamanda cok da buyudum, 19 yila bir asir sigdirmisim gibi hissediyorum. Yine de hic bir seye degismem, bu yasadigim deneyimleri ve hayat derslerini. Inan beni daha iyi biri olmaya itiyor bunca kotulugu gormek. Halen daha ogrenecek o kadar cok sey var ki hayatta. Ama icim rahat, sizden tahmin edebilecegimden daha cok sey ogrendim. Gonul ister ki yanimda ol, gogus gerelim hayatin beraberinde getirdiklerine.

Biliyorum bana baktiginda hala o kucuk kizi goruyorsun. Ama ben artik buyudum, hayallerim ve basaracagim cok sey var. Daha once de dedigim gibi, bir tek aklim sende. Bazen anlatiyorsun ama orada nasilsin bilmiyorum, ne yapiyorlar nasil davraniyorlar bilmiyorum. Tez zamanda cikarsin insallah. Bence bu yasadiklarimiz bizi eskisinden de yakin hale getirdi, daha siki baglandim sana. Gecen yila baktigimda, o kadar dolu  ve travmatik ki. Ucurumun ucuna geldik, en cok da agladik. Ama hala beraberiz. Aile olmanin en guzel yani da bu, ne olursa olsun birbirimizden umidi kesmemek ve sevmek nerede olursak olalim.

november 24,2019

Bazen cok ruyalarima giriyorsun, o kadar gercek oluyor ki bazen sanki cidden sariliyorum sana buyuk ellerinden tutuyorum yine. Bu sabah yine uyandim, ozluyorum baba seni. Seni her dakika dusunuyorum dersem yalan olur, seni gun icinde dusunmemeye calisiyorum. Acilarin en buyugu gibisin benim icin, aklima geldiginde, her seferinde beynimden vurulmusa donuyorum. Bu adaletsizligi kaldiramiyorum. Ama ayni anda biliyorum ki sen dunyanin neresinde olursan ol; iyisin. Bir sekilde hallediyorsun, bir sekilde hayattasin, cunku sen gordugum en guclu savascisin. Bazen pisman oldugunu duyar gibiyim, sanki basarisiz oldugunu dusunuyorsun, aileni gecindiremedigini bizi okutamadigini, rahat hayatimizdan ettigini. Gercekler bunlar degil ama. Hala senin ekmegini, alin terini yiyoruz. Benim icin sen halen daha cok basarili bir is adamisin. Ve ayni zamanda cok iyi bir babasin. Hic bir zaman sevgini eksik hissetmedim. Keske kucuk bi kiz olsam yine, uzun bi gunun ardindan gobegine yatsam, uyusak beraber.

Eskisi kadar umutsuz degilim. Yakinda cikacaksin biliyorum. Ciktiginda eski babami bulur muyum bilmiyorum. Bir yerde hapsolmanin ne demek oldugu hakkinda bir iki fikrim var. Ama bilmeni istiyorum ki, ben iyiyim ve benim icin endiselenmene gerek yok. Sandigindan daha gucluyum. Sana yazdiklarima bakma, kimseye gostermiyorum acilarimi bahsetmiyorum hayallerimden. Aksine yalnizlikta huzur buluyorum, daha once hic etmedigim kadar kendimi kesfediyorum. Benim endiselenilecek hic bir yanim yok, iyiyim. Bir tek aklim sende. Kafami yastiga koydugumda, hep aklim sende.

Ciktigin zaman yanima gel istiyorum, beraber yasayalim. Beraber yaslanalim. Sen benim bu hayattaki en buyuk zaafimsin. Sensiz bir hayati dusunmek istemiyorum. Varsin ikimiz olalim ama beraber olalim. Bunlari lafin gelisi soylemiyorum. Sana ne zaman ne soyluyorsam hep kalbimden geceni soyluyorum. Bazen biliyorum herkese olan inancini yitiriyorsun, yeri geliyor benim bile sadakatimi sorguluyorsun. Ama uzmek istedigim en son kisisin ve su hayatta da en cok sevdigim insan, imrendigim, olmak istedigim insan sensin. Cikinca yanima gel olur mu? Sensiz bir hayat surdurmek istemiyorum.

november 13,2019

This new journey hit me so hard. I wasn't expecting such an opening that is so hard to swallow. It has been 5 years since I started writing about my journey here.  But it seems like I keep spiralling back to those mistakes I make. I have vulnerabilities, ones that keen to weaken me. I need to love and I need to feel loved, but along that road...somewhere,  I let go of myself. I want to crumble into pieces and wait for someone to put me back together.  I know, it is so soon to be so hurt, so broken. They won't understand you, they won't know. Don't tell them, your story is only for yours to know. Deep down, you know that you can't trust anyone that is breathing. Living on this earth is poisonous. I wish it wasn't, I wish everyone was as pure as your intentions. I don't know why it is still a shock for me to confront such matters. But here I promise you, you will change the world for better. Don't tell them about your dreams yet, because it is more beautiful than what they can ever dream of. I know you will make it happen because I trust you more than anyone.

I always had a conflict with past. I hated that people had to look back at their history and roots to take actions. To me, that was stupid. Wouldn't we make the same mistakes over and over again if we embraced and copied our pasts?

But looking back now, I see a wise woman with the strongest heart giving just the right advices to my present self. I can't let go of my past. For some reason, I have so much left to learn from it.

---------------

Her zaman geçmişle bir çatışmam vardı. İnsanların harekete geçmek için tarihlerine ve köklerine bakmak zorunda olmalarından nefret ettim. Bana göre bu aptalcaydı. Geçmişimizi kucaklayıp kopyaladığımızda aynı hataları tekrar tekrar yapmaz mıydık?

Ama şimdi geriye dönüp baktığımda, en güçlü kalbi olan ve şimdiki zamana doğru tavsiyelerde bulunan akıllı bir kadın görüyorum. Geçmişimi bırakamıyorum. Nedense, öğrenecek çok şeyim var.

I have been trying to understand the meaning of life recently, where do I stand? What is my role in all this chaos? Do I give up or do I move on?

I pity those who think love is the worst pain or struggle someone can ever go through. I pity myself sometimes, for thinking I am having it all wrong. You know, my problem is that all this time I thought myself as a writer, but no. I am a thinker and I am a doer. Which I haven't been able to do recently. I have been holding myself back, I still might be doing it to be honest.

I thought that with having all these troubles and pain, I was meant to scream them out into the world, for everyone to know. I realized that it will get me nowhere. I am not meant to tell my story and collect pity. I am going through what I am going through because it will shape me to my future-self.

There is a meaning beyond life. There is a segment, hard to grasp, hard to put into words. I think I am about to get it finally. It is invisible to the eye, but I feel its existence. Maybe it is the existence itself.

I called my friend the other day, she told me that the God examines everyone depending on their durability. I feel like I am getting weaker but my struggle is getting harder. For some reason, I keep going. Everyone in this bloody planet does. That's the beauty of it. We are all hoping to grasp that segment and we are not ready to give up yet till we do so.

--------------

Son zamanlarda hayatın anlamını anlamaya çalışıyorum, nerede duruyorum? Bütün bu kaostaki rolüm nedir? Pes mi ediyorum yoksa devam mı ediyorum?

Sevginin birisinin yaşayabileceği en büyük acı ya da mücadele olduğunu düşünenlere acıyorum. Bazen yanlış yaptığımı düşündüğüm için kendime acıyorum. Biliyorsun, benim problemim bu kadar zaman boyunca kendimi bir yazar olarak düşündüm, ama hayır. Ben bir düşünür ve ben bir oyuncuyum. Ki son zamanlarda yapamadım. Kendimi geri tutuyordum, hala dürüst olmak gerekirse yapıyor olabilirim.

Tüm bu sıkıntı ve acılara sahip olmakla, herkesin bilmesi için onları dünyaya haykırmak istediğimi sanirdim. Beni hiçbir yere götürmeyeceğini anladım. Hikayemi anlatıp acıma dilenmek istemedim. Yaşadıklarımın içinden geçiyorum çünkü bu beni geleceğime yönlendiriyor.

Hayatın ötesinde bir anlam var. Kavraması zor, kelimelere dökmesi zor bir parça var. Sanırım sonunda almak üzereyim. Göze görünmez ama varlığını hissediyorum. Belki varlığın ta kendisidir.

Geçen gün arkadaşımı aradım, bana Tanrı'nın herkesi dayanıklılıklarına göre sinadigini söyledi. Zayıfladığımı hissediyorum ama mücadelem zorlaşıyor. Nedense devam ediyorum. Bu kanlı gezegendeki herkes yapar. Bu onun güzelliği. Hepimiz bu kesimi kavramayı umuyoruz ve bunu yapana kadar henüz pes etmeye hazır değiliz.

Kalemimin biraktigi sicak izlerle isindim. Her harf bir soluk, her paragraf bir hafta, her yazi bir omur, her kitap bir sonsuzluga aciliyordu adeta. Yalnizliktan buz tuttugum geceler yaziyor, yazdikca isiniyordum. Bir kalem, bir kagit. Olmadikca olmuyor. Zihnim dolup tasiyor. Yazik olacak yoksa. Onca husran, onca harf. Yazik olacak bana. Bir sigara yaktim yine. Dumaninda kaybolup kendimi isittim. Durmadan usuyup, durmadan isittim kendimi. Cunku insan muhtac, kendini anlatmaya...

Bu sessizlik insani bosluga itiyor. Oylesine bir ucurum degil. Kendinle bas basa, goz goze, burun buruna kaliyorsun. Kacmak pahasina derini yuzuyorsun. Benim derim; hayallerim. Ve ben hayallerimden olusuyorum. Tamamen somut. Bicimden, sesden, nesneden uzak. Kaybolup duruyorum zihnimde. Bir sey ararcasina bakiniyorum. Kapi aramiyorum bir zaman sonra, vazgeciyorum. Kederimde bogulup huznume sariliyorum. Beni bitiren mutsuzluk aslinda sarilabilecegim tek sey. Farkindalik icinde donup dolasiyorum. Kim bilir kac yil gecti. Uyaniyorum ruyamdan. Gercekligi daha guzel olabilecek ruyamdan. Tekrar uyumayi diliyorum. Nafile, kendimi bulmus olmam aglatiyor beni. Ne oldugumu bilmek.

Uc yil oncesinde bir yerlerde...

I am in a phase where I keep coming to realizations. I wanted to exclude all the bad people in my life because I thought keeping them in my heart would be keeping them in my mind which would result in me getting hurt over and over again. Which is far away from the truth. I want to keep the good and the bad people in my life, my heart, and my mind. I want to thank the bad for shaping me, showing me the wrong paths so that I learn to stay in my route. I wanna thank the good for showing me it's worth every effort I make.

 My memories are the only thing that's holding me back right now. My wish is to make peace with them one day:to accept that they are a part of me, the good and the bad. Because you can't maintain only the good things in your life and exclude others. Even you are not entirely gold.

22.01.2018

Bir not birakmak istiyorum, herseyi anlatan, herkese haykirabildigim.

Kasip kavurmak istiyorum

Taslari yerinden oynatmak

Toz duman etmek istiyorum beridekileri

Gozumu kapatmak istiyorum

Sonsuzluga

Biliyorum ki dayanamaz

Kalbim

Kacinilmaz adalet

Sorup duruyorum kendime, zorunda miydik baskalarinin gunahlari yuzunden yanip kul olmaya? Birlestirilemeyecek kadar kucuk parcalara kirdilar beni. Ne ilerimi goruyorum ne gerimi animsayabiliyorum. O kopruden geriye kalan bir kac ince ip. 

Buyuk bir cenazeyi tek basima kaldiriyorum, her ne kadar insanlar yanimda olduklarini iddia etseler de. Bu sefer ve belki ilerki zamanlarda da olmak uzere yalnizim. Ne kadar kotuye gidebilir ki daha dedigimde, ihanet edenler cemberi gittikce yakinlarima kadar daraldi. Bas etmenin bir yolunu biliyor muyum? Kesinlikle hayir. Peki tek basima ayaga kalkabilecek miyim? Zaman gostericek. Sunu kabullenmem gerekiyor ki, hic bir zaman sevdigim insanlarla cevrili  olmayacagim. Bir peri masalini yasamayacak, ve muhtemelen hic olmadigim kadar yalniz olacagim. Ama kullerimden dogacagim soz veriyorum. Kendime karsi durust olacagim ve ne kadar aci verirse versin, kendim icin en iyisini yapacagim. Biliyorum, ay gunesin yerini aldiginda zordur gozyaslarina teslim olmamak. Ama sen herseyin ustesinden gelebilirsin. Hem, birkac damla gozyasinin kimseye zarari olmaz. Simdi icini akit cocugum, biliyorum zaman zaman yine yalniz hissettiginde bu satirlara donuceksin. Ve umarim o zaman acilarimi kucumsersin. Cunku gidecek daha cok yolun var. Ve eminim ki, daha aci ve kahredici gunler seni bekliyor. Sen kilic olmak icin dovulen demirsin. Unutma yukardakine her zaman guvenebilirsin. Kimse seni sevmedigi, dusunmedigi, korumadigi zaman o sana kol kanat geriyor ve daha en iyi kismini anlatmadim bile. O en basindan beri orda, seninle, seni senden daha iyi taniyor, ve sen aksini inkar ettigin zamanlarda bile sana yardim ediyor. Bu aralar daha cok ugrayacagini biliyorum buralara. Cekinme, yazmak hep iyi gelmisti zaten sana.

03.01.2019

 

        Bu sefer kirildigimi hissedebiliyorum. Paramparcayim ve elimden hic bir sey gelmiyor. Bu sefer neden farkli diye sorucaksin, farkli, farkli cunku basima ne gelmis olursa olsun yikilmadim daha once.

       

         Durumlar farkli suan, yuksekten cakildim yere. En kotusu uyuyorum ve daha da yorgun uyaniyorum, her gecen saniye daha da daraliyor nefesim. Neye benziyor diyeceksin, hayallerim ici bos bir cocuk odasini andiriyor adeta. Buda yetmezmis gibi kendime de hayallerime de olan inancimi yitirdim. Bu kirli dunayada ne kadar devam edebilirim bilmiyorum. Kendi evimde bile evimde gibi hissetmiyorum. Kucuk kar tanesi olarak basladigim maceramda katran gibi yagiyorum yeryuzune. Bu sefer fena batirdim, en icten benligimi kirdim, birlestiremiyorum parcalarimi.

         Kendini kesfetmek icin ciktigin yolculukta rotani kaybetmis olabilirsin.

17.10.2017

Issiz geceler kadar soğuktu dokunusu

Keskindi dili 

Opusu adeta en büyük hatalara davetiyeydi

Gözleri tüyler ürperticiydi

Sesi ardında soru işaretleri bırakıyordu

Bir bakisi vardi

Çok şey anlatıyordu,çok şey saklıyordu

Bir gulusu vardi

Zamani durdurabilmeyi diliyordun

Bir kafası vardi 

Ne sen sor ne ben söyleyeyim

Karman çorman

Garipti,tutarsizdi,uzaktı,yakindi

En yakinimdayken en uzağımda oluveriyor

En uzagimdayken de en yakınımda

Emin degildi

O bile bilmiyordu 

Kim bilebilirdi ki

Zaman kimi nereye savurur

01.31.2017

Senin hakkinda gizemli bir sey yokmus bastan asagi yalanla dolmussun hepsi bu


04.16.2017

SON 30

Ben öyle birini sevdim ki
Bir nevi intihardı
Kirpiğine düştüğüm gün
Ölümüm başladı

"Sezen Aksu"

"Her zerresine kadar yok edeceksin sevdigini
Goge ucusan sayfalari sayamiyor oluyorsun sonra"

01.24.2017

"Derinlerde oyle bir yaram var ki
Varligi yok olusum gibi"

10.25.2016

"Hangisi daha cok acitiyor bilmiyorum
Bileklerimden akan kanlar mi
Ruhumu yok olurken gormek mi
Kendimi kandirmak miydi asil yarayi kanatan
Siz miydiniz goz yuman
Biz miydik aldanan
Sanki tum sorumlusu bendim en basindan
Asirlarca kendiyle konusan
Olumcul dusunceler barindiran o kovan
Dusunceleri zararsiz sayan
Bendim ben"

01.31.2017

"Goz kapaklarima esir olan o yaslar
Ne demeli ziyan olan onca yillar
Bedenime hapsolan o cocugun ciliz sesi
Opusunun verdigi soguk bicak hissi
Dokunusunla alev alan siirlerim
Kapi kapanana kadar bulanir dusuncelerim
Ve sonra ben giderim
Ayaklarim iter ben yine giderim
Ve sonra sen gidersin
Sen unutursun
Ben unutamam
Havada asili kalan onca sayfa
Ve bir suru hatira 
Oyle iste"

01.31.2017

Uyumasina 2 saat vardi daha. 07.07'i gormeden rahat etmezdi ici.Alistirmis iste biri.Hep saati izlerdi.Gecen zamanin onu da silip supurmesini dilerdi.Oyle caresiz bakiyordu ki.Oyle caresiz hissediyordu ki.Fazla diyordu kendine.Fazla lan bu kadari bana.Sorgulayip duruyordu.Biliyor musunuz bosverin simdi bu kizin ne hissettigini.

Ben yoruldum ben.
Yazamamaktan yoruldum.
Murekkebimin havada kuruyup durmasindan yoruldum.
Su hikayeye "ve bir gun her sey degisti" yazamamaktan yoruldum.
Su kizin hayatinda basina hep kotu seylerin gelmesinden yoruldum.
Yoruldum senden Zeynep.
Hatalarini tekrarlamandan yoruldum.
O adama yenik dusmenden yoruldum.
Kendine yenik dusmenden yoruldum.
Unutamamandan yoruldum.
Vazgec artik.

11.25.2016

Sevgili günlük Allah Belanı versin. Kusura bakma böyle başlamak istemezdim ama hep bir günlüğüm olsun istemiştim fakat yazamadığım için hiç bir zaman günlüğüm olmamıştı fakat o karşıma çıkıp beni yazmaya alıştırana kadar belkide bana kattığı güzel şeylerden bir tanesidir bu ama bana kattığı en güzel şey asıl kendisi. Bu arada sana niye sevgili günlük diyorlar ne ayaksın sen sevimli değilsin birşey değilsin bence senin adın kara defter olabilirmiş. Neyse ben sana kardeş dicem. Düşünsene kardeş bir hata yapıyorsun sevdiğini üzüyorsun ve bin pişmansın belkide bu bana rn büyük ders olmuştur 19 senedir Beyoğlu'nda yaşıyorum bir gün denk geldim Galata ile ilgili bir rivayeti duydum ve inandım o yüzden Galataya hiç çıkmadım  yalan olmasın 1 defa çıktım ama oda ödev içindi. Neyse o geldi gitmeden önce göreyim diye en büyük hayalimi gerçekleştirdim Galataya gerçekten evlenmek istediğim kişiyle çıktım hoş güzeldi ne kadar bana bakmasada elimden gelen her fırsatta gözüm ondaydı fotoğraf çekilmek istediğimde fotoğraf çekilmeyi sevmiyorum dedi hoş bende sevmiyorum ama üzüldüm çünkü 3 gün önce bir çocukla hem video hem fotoğraf atmıştı  düşünsene kardeş sevdiğin kızın başka kişilerle fotoğrafı olduğunu şimdi sen duygusuz bir varlıksın o yüzden anlatim ilk önce şöyle güzel bir yutkunuyorsun ama zaten yutkunamıyorsun elin ayağın boşalıyor yerin dibine sokasın geliyor kendini  neyse fotoğraf çekilmiş olabilir onla benle çekilmedi ama üzülüyorsum fakat birşey diyemiyorsun çünkü onun sorumlusu sensin senin yüzünden çekilip atıldı o fotoğraf  o şansı o çocuk yakaladı kardeş  bense sadece bakabildim. Allah düşmanının başına vermesin der ya buda öyle bir duyguydu işte kardeş. Vapurdan indi geldi karşıma elini uzattı aha dedim tamam kesin kıyamet koptu kesin ölücem neyse orayı atlattık  Galataya gittik bir gözleri var kardeş dersinki içerisi cennet  cennet. Bir insan bu kadar mı anlamlı bakar bu kadar mı güzel bakar anlatamam resmen sana ya. yaşamak lazım anlatmakla olmaz öyle birşey dünya tersine döner tersine.

"Bos bakiyor sanilir bazi gozler.Iceride kiyametler kopuyormuscasina sarsilan dunyayi gormez kimse"

İlginç,hangi kelime grublarıyla bir kombinasyon yaparsan yap bulamıyorsun.Bulamıyorsun söylemek istediklerini.Kalem oynamıyor.Parmaklarını hissetmez oluyorsun.Bir zaman sonra anlıyorsun,tek yazabileceğinin,yazamadığını yazmak olduğunu.O en çok kullandığın kelimeler işlevini yitiriyor sonra.Ne yapıyorum ben diyorsun.Niye yapıyorum diyorsun.Yapma diyorsun.Acılarını deşme.Uğraşma o kabukla bakma yarana be kadın diyorsun.Nafile,senin dünyaya geldiğinden beri yaptığın bir tek şey var;kendine zarar vermek.Yinede söylemek istiyorum,alayınızdan ne kadar nefret ettiğimi.Allah rahatlık versin,cümlemize.

11.25.2016

İnsanın kendinden nefret etmesi nasıl bir duygu bilir misiniz?Olaylara tepki veremediği için içindeki boşluğa haykırmasının,unutamadığı için,kendini daha da dibe batırdığı için kendinden nefret etmesinin.
Artık olduğumu sandığım kişi değilim.O kadar uzak bir yerlerdeyim ki.
Farkındalık.
Farkındalık çok acı veriyor.
Kirli bir defterde açabileceğin temiz sayfaların olmaz.
Aynı satırlarda dolanıp,sayfayı karalamaktan başka ne yapıyordum ki.
Sonunda oldu işte,hayatım boyunca insanların bana yaptıklarına yakındım,tüm insanlıktan nefret ettim.
Şimdi.
Şimdiyse kendime yaptıklarımdan nefret ediyorum,kendimden nefret ediyorum.Ve sanıyorum ki,bir insan kendi kalbini geri kazanamaz.
Peki sona mı geldim?
Hayır.
Arayışım devam ediyor.
Kendimi,asıl saf beni bulana kadar aramaya devam edicem.
Ne diyebilirim.
Allah sonumu hayr etsin.

30.08.2016

Aynadaki Kız

Saatlerce haykırdı aynadaki kıza gerçekleri
Onun bunca zaman inkar ettiklerini
Oysa koyu bir katran misali içinde boğulduğu gerçekleri yüzüne vurdu

&Ne kadar yalnız olduğumu ve ondan başka kimsem olmadığını söyledi aynadaki kız
&Gülümsedim,hayır dedim benim bir sürü dostum var
&Arkana bak ve nerede olduklarını göster dedi bana aynadaki kız
&Kendimden emin bir şekilde arkamı döndüm,döndüm ve döndüm
&Tek görebildiğim aynalarla dolu bir odaydı


İnsan en çok yalnızken içini görüyor,en çok yalnızken buluyor kendini hiç bulmadığı gibi,ve en çok yalnızken ağlıyor hiç ağlamadığı gibi

14.05.2016

Ne kadar çok güvenirse,o kadar çok hata yapar insan.

Ne kadar yalnızsa,o kadar güvendedir aslında.

Ne kadar az severse,o kadar az acı çekecektir.

Unutamayacaktır.

Dolu bir hafızanın katlanılmaz ızdırabı içinde kıvranacaktır.

Ama yeni acılar onu bulamayacaktır.

Hiç düşünmediğim kadar çok düşünüyorum,kafamdaki sesleri susturamıyorum.

Konuşuyorum lakin sesimi duyuramıyorum.

Hayır,duyuyorlar.

Cevap vermiyorlar.

Görüyorlar.

Görmüyorlar.

Uzaklaşıyorum,

Uzaklaşıyorlar.

Canları sağolsun.

Değiştiğiniz için değişmek zorunda kaldığıma inanamıyorum.

08.04.2016

   Kaybolmuşluk hissiyle dolup taşıyorum.İnsanın yanında fiziken birileri olmasına rağmen nasıl bu kadar yalnız hissedebilir ki?Terkedilmişlik hissi çok uzak bana.Nerde tüm o insanlar?Neden ihtiyacım olduklarında yoklar?O kalbimdeki sayfaları birer birer kim yırttı?Biri içimi görmüş olmalı.Anlayamıyorum.Benim sevgim saf,temiz,kirlenmemiş.Ben neden saklıyordum ki gözyaşlarımı?Ben herkesin içinde kimse olmayı haketmedim.Ben kalbimin parçalanmasını haketmedim.Siz beni haketmediniz.

17.10.2015

   Yalnızlık,herkesin içinde kimse görmeden ağlamaktı.Peki ya aşk neydi?

12.01.2015

Ask basli basina intiharmis,keske boyle ogenmek zorunda kalmasaydin

05.06.2017

  Kafanı göğe kaldırınca ne görüyorsun? Bulutları,güneş ve ya ayı görüyor musun? Yıldızlar seni ısıtmak istercesine parıldıyor mu? Bastığın zemin yeterince sert mi? Ayaktasın oturuyorsun belki. Rüzgar saçını savuruyor,akşamına güzellik katıyor belki. Benden bi habersin belli ki.

  Kafamı göğe kaldırdığımda kavurucu güneş gözlerimi kamaştırıyor. Uçsuz,bucaksız çölü görüyorum. İçimi yakan sıcağı hissediyorum. Avuçlarıma bakıyorum. Oradaydılar. Artık taşımaktan yorulmuş olmalıyım herhalde. Hayır,hayır olamaz. Vazgeçmiş olamam. Kim aldı? Kim beni benden aldı? Hislerimi kaybediyorum. Neden üşüyorum? Bu kavurcu sıcak ne zamandan beri bir bıçak kadar keskin ve soğuk? Benden çalınanları düşününce titredim. Soğuk şiddetini artırdı. Ellerim ve ayaklarım uyuştu. Artık yere basamıyor,sıcağı delicesine hissetmek istiyordum. Bedenimi taşıyamayıp yere yığıldım. Ve artık öldürücü soğuk beni pençelerine almıştı. Gözlerim kapanırken düşündüm. Benden umutlarımı almışlardı. Elimden koparıp çalmışlardı. Ve umutlarım yoksa bende yoktum.

12.09.2015

KOYU IŞIKLAR

 İç içe geçmiş hayatlar,birbirini peşi sıra kovalayan sorulardan ibarettik.Sorular vardı olmasına da,cevaplarımız neredeydi?Sonunda hep aynı soruyamı ulaşıyorduk,yoksa cevap yok muydu?Belkide hemen gözümüzün önündedir aradıklarımız.Ben miydim görmek istemeyen?İçimi kemiren sorulara cevap veremememin nedeni amansızca saklanışım miydi?Yoksa kara bahtım mıydı tüm bu olanlar.Cevabı aramaya çıkıyorum, ve inanıyorum ki yaza yaza,çize çize sorularım layıkıyla son bulacak.Yani,umarım...


08.01.2016